Happy happy happy me

Ja hoor, ik zit hier nu al een week in m’n nieuwe gastgezin en bijna 2 weken in Nepal. En ik zit hier goed! Ik word heel goed verwend. Zo veel variatie in het eten (ontbijt en diner)! Pannenkoeken, roti, soms daal bhaat, momo’s, cake, koffie, thee, koekjes, lekkere en sappige appels… Ik kom hier niets te kort! :)

Vorige week vrijdagnacht heb ik wel even zwaar afgezien van een hele dag pikant eten. Als ontbijt had ik superpikante noedels gegeten, ’s middags roti en ’s avonds heel pikante rijst met groenten. Dus mijn darmen rommelden heel de nacht lang. Meer is er niet gebeurd, maar het deed wel enorm veel pijn. Ik heb 3 Buscopans genomen en dan kon ik wat slapen. De volgende ochtend vroeg ik om het eten iets minder pikant te maken en dat deden ze dan ook meteen. Daar kwamen de pannenkoeken dus :) Sindsdien geen last meer gehad.

Ondertussen heb ik ook weer veel gedaan de afgelopen dagen. Vorig weekend ben ik naar Swayambunath, de Apentempel, geweest met Naomi en Gelu. Het was een groot complex met allerlei tempels (die je ook niet mocht bezoeken). Het aantal apen viel goed mee. Hier en daar zag je wel eens een aapje. Of een moeder met haar baby. Ik riskeerde een close-up van een aap, maar die kon er niet echt mee lachen. Dat liet hij goed horen… Het was er heel mooi met prachtige uitzichten over de heuvels en Kathmandu. We gingen terug naar Thamel gepropt tussen 30 man in een minibusje. Onze benen zaten over elkaar, omdat er zo weinig plaats was. Een hele rit met starende Nepalese mannen, want we zaten in tegenovergestelde richting. Fijn…

Die dag vroeg ik ook aan Gelu of er een mogelijkheid is om naar Tibet te gaan. Hij zei wonder boven wonder meteen ‘ja’ en begon rond te bellen. Ik kon blijkbaar 5 dagen en 4 nachten gaan, maar het zou wel enorm veel kosten. Ik dacht: Je leeft maar 1 keer, dit is misschien m’n enige kans, ik doe het! Dus het werd allemaal geregeld. Maar de volgende dag vertelde Gelu dat het door omstandigheden in China nu moeilijk is om een visum te krijgen en dat het pas vanaf 20 september gaat lukken. Dan duurt het nog eens 5 of 6 dagen voor ik de visum heb en dan pas kan ik ernaartoe gaan. Ja, dan moet ik alweer naar huis. Dus ik liet het plan varen. Ooit op een dag zal ik ook wel eens in Tibet geraken :) Misschien met de mama?

Ik observeerde afgelopen zondag het vrouwencentrum nog een keer en zou dan maandag pas beginnen. Ook hier begon ik weer onverwacht en onvoorbereid aan een les. Het was helemaal niet moeilijk. Er is ook een werkboek waaraan ze zich houden, dus hier kon ik me op baseren. Het ging allemaal vanzelf. Het was superleuk en ik keek al uit naar de volgende dag!

Die dag bezocht ik ook een van de vele weeshuizen in Pepsicola: ‘Sushila’. Hier zitten maar 5 kinderen van de middelbare school en 2 oudere jongens die al werken. Het is de bedoeling dat ik elke dag een van de kinderen, Laksmi, ga ophalen in het ‘disabled center’. Ze is een beetje mentaal gehandicapt. En daarna de andere kinderen helpen met huiswerk van 16u tot 18u (voor zover ik kan, want die wiskunde is toch echt wel complex, hehe).

De volgende dag was mijn officiële eerste lesdag die ik goed had voorbereid vroeg in de ochtend (ja, ik sta hier altijd op hetzelfde uur op à half 7. Langer kan ik echt niet slapen. Heel vreemd)

Het was weer een zalige lesdag. De studenten waren ook heel tevreden. Ze zeiden zo vaak ‘good teacher, good teacher’. Echt een zalig gevoel. Ze deden het ook heel goed! Elke dag wat lachen, samen leren op een rustig tempo… Meer moet dat niet zijn. Ik moet wel nog meer leren trager te gaan, maar dat komt goed. Ik leerde de vrouwen ook ineens applaudisseren als ze iets goed hebben gedaan of gezegd. Dat leken ze heel leuk en motiverend te vinden.

Na de les ging ik mijn kurta ophalen. Hij paste als gegoten en hij was zo mooi, dat ik hem maar gewoon ineens aan liet. Nu werd er nog meer gestaard natuurlijk. Zucht…

Ik heb ook een rode sari gekocht. De blouse moest op maat gemaakt worden, dus die krijg ik pas binnen enkele dagen.

In de namiddag ging ik Laksmi ophalen in het disabled center. We kwamen aan in het weeshuis. Bleek dat het al een beetje vrouwenfeest was in het weeshuis. De hele familie van Sushila was er. Allemaal vrouwen in een rode sari of kurta. Ik werd er meteen ingesleurd. Sushila stelde haar hele familie trots voor, stopte me een bord vol met eten toe en ik moest zitten en eten. Iedereen had al gegeten en staarde me allemaal aan. Ze staarden wel vriendelijk… Toch voelde ik me een beetje ongemakkelijk. Vooral omdat ik nog geen uur geleden een late lunch had gegeten. Maar ja, het is zo onbeleefd om het eten af te slaan hé. Dat wordt hier als heilig beschouwd. Dus voor ik het wist, was m’n bord (met heel pikant eten!!) bijna leeg en werd het weer goed bijgevuld! Ja sorry, maar dat kreeg ik echt niet meer op. Dus het werd weggegooid… Auch.

Daarna verwachtten ze dat ik zou dansen. Ik voelde me echt een marionet. Gelukkig vind ik het wel leuk om te dansen, maar gewoon niet alleen en met al die starende blikken. Dus er danste iemand met me mee. Dat was wel leuk. Daarna nog een hele fotoshoot en tegen 18u ging ik kapot naar huis.

Ook daar wachtte me een grote maaltijd van Kabita die ik ook niet helemaal heb op gekregen. Ze was terug van het bezoek bij haar zus. Ze kan goed koken zeg! Net zoals haar man en hun dochter. Ik zeg het nog eens, we worden goed verwend hoor. Kabita is een superlieve en warme gastvrouw.

Toch wel toevallig dat ik m’n kurta aan had gelaten en dan onverwacht op het feest belandde. Ik voelde me echt als een familielid, zo hard betrokken ze me bij alles. Ik versta nog steeds amper een woord van wat ze zeggen, maar ik voel me altijd wel goed bij zulke grote families. Ze leerden me zelfs een tekst van een Nepalees lied, maar die kon ik echt niet onthouden…

De volgende dag een beetje dezelfde routine. Alleen heb ik m’n was gedaan in de namiddag. Dat was enorm vermoeiend eigenlijk, vooral dat uitwringen van de zeep in grote handdoeken. Dat bleef maar duren. Ik had weeral niet gerust en ging dan naar het weeshuis. Plots kreeg ik een grote klop en voelde me echt niet goed. Ik kreeg weeral eten voorgeschoteld, ook al zei ik dat ik echt geen honger had. Het was een kommetje met droge, platte rijst dat werd aangevuld door Didi (de moeder), dus uiteindelijk had ik wel een klein kommetje maar dan boordevol eten. De kinderen hadden blijkbaar een late lunch (half 5!!). Er was ook geen huiswerk, dus eigenlijk kwam ik alleen maar om te eten. Zonder honger te hebben. Zucht… Laksmi was ook niet op school, dus ik was voor niets langs haar school gegaan. Didi vroeg toen of ik haar ook in de ochtend kon brengen. Geen probleem.

Dus voorlopig zien mijn werkdagen er zo uit:

8u45: Laksmi gaan ophalen en naar school brengen

11u-13u: Engelse les geven in het vrouwencentrum

16u-18u: Laksmi ophalen en helpen met huiswerk in het weeshuis

De uren er tussen ben ik vrij en op zaterdag ben ik ook vrij. Ik vind het wel een goede planning :) zo blijf ik wat bezig hé.

Soms ga ik eens lunchen in een nieuw restaurant, opgericht door een Nieuw-Zeelander die hier al 7 jaar woont. Het is wel een beetje duurder dan AFC (mijn stamrestaurant), maar wel eens lekker. Er zijn ’s middags zo weinig klanten dat de ober me elke keer gezelschap komt houden. Zo vertelde hij dat hij al veel jobs heeft gedaan, waaronder ook leerkracht Engels. Maar het liefst van alles wil hij rapper of acteur in Bollywood worden. Hij toonde enkele filmpjes waarin hij optrad met zijn zelfgemaakte liedjes. Ik hoop voor hem dat hij zijn droom kan waarmaken!

Het was de laatste avond met Naomi. Morgenvroeg zou ze opgehaald worden en naar hetzelfde gastgezin (Chan en Tseten) in Bodanath gaan om in het klooster te werken. Ik ben heel benieuwd hoe het haar zal bevallen. Ze was ook een beetje bang dat ze het plots wat minder goed zou hebben. Ja, waar we nu zitten is echt het beste van het beste hoor. Wat een geluk!

Dus ik had een fles ‘Nepal Ice beer’ gekocht. Echt superlekker bier! We dronken samen met Kabita. Daarna ging ik enorm vroeg slapen, want ik was weer draaierig en moe. Waarschijnlijk komt dit omdat ik zoveel doe op een dag en amper rust. Dat moet ik toch nog steeds leren hoor.

De volgende ochtend vertrok ik om Laksmi op te halen. Ik vind het niet zo’n leuke weg, want de baan is hier helemaal opgebroken. Er bestaat hier geen voetpad. Er komen enorm veel bussen (met zwarte uitlaatgassen), motors en auto’s voorbij die superdicht tegen jou rijden! En dan moet ik nog eens een mentaal gehandicapt kind over deze weg naar school brengen? Echt gevaarlijk! Ik houd altijd haar hand heel goed vast. Gelukkig blijft ze altijd bij mij.

Maar deze ochtend zag ik iets minder aangenaam. Er lag een overreden hond in het midden van de straat. Gelukkig reden alle voertuigen er langs, maar het was zo erg om te zien. Ik kon het gewoon niet aanzien. Ik was blij dat de hond na enkele uren verdwenen was. Arme hond…

Nadat ik Laksmi had weggebracht nam ik ‘afscheid’ van Naomi. Niet echt afscheid eigenlijk, want we gaan nog wel een paar keer afspreken hier hoor! Het was heel leuk om zo’n zalige roommate te hebben. Ik zal ze toch wel missen hier. Hopelijk voelt ze zichzelf goed in Bodanath.

In de namiddag heb ik mezelf voorgenomen om eens wat te rusten. Ik deed nog een klein laatste wasje en ging dan naar de woonkamer. Hier heb ik mee rustig naar Bollywoodseries gekeken en ik heb ook een beetje gitaar gespeeld voor de familie. Ze waren heel enthousiast. Yozana zei al meteen dat ze graag gitaar wou leren. Ik zou haar hier absoluut en al te graag mee willen helpen!

In het weeshuis heb ik het spelletje ‘Uno’ geïntroduceerd, nadat het huiswerk klaar was. De kinderen vonden het geweldig. Daarna ben ik in een fikse regenbui naar huis gelopen en kwam ik kletsnat thuis. Het water liep letterlijk van boven naar beneden (het huis staat op een top). Na het lekkere avondeten (Briyani à Indisch gerecht) zette Yozana prachtige henna op m’n handen. Morgen m’n sari nog ophalen en ik ben helemaal klaar voor het vrouwenfestival dit weekend!

Mijn eerste nacht helemaal alleen op de eerste verdieping. Ik vind het niet erg hoor. Alleen of niet alleen, maakt me allemaal niet uit :) En dit is zo’n populair gastgezin dat er wel snel nieuwe gasten zullen komen logeren. Ben al benieuwd…

Dus planning deze week:

-          Donderdag = vaderdag à ik heb voor Bharat een flesje rakshi gekocht (rakshi = alle soorten alcohol in Nepal), in dit geval is het Nepali vodka ‘Xing’ en ook een reep Toblerone.

Eerst ga ik lunchen bij de vader van Kabita, ze gaat voor hem koken… en vanavond zullen we vaderdag vieren met wat rakshi

-          Vrijdag: vrouwenfeest in het vrouwencentrum (ben benieuwd wat het gaat zijn)

Namiddag: uitstap naar Bhaktapur met Gelu

Avond: pizza eten in Roadhouse café (ja, heb er nu toch wel zin in… my favourite ‘food’) en tot in de late uurtjes uitgaan in Thamel met Kylie, Carmen, Naomi en Yozana

-          Zaterdag: na de lunch naar Pashupatinath met de gastfamilie en daar het vrouwenfestival vieren

-          Zondag: geen idee, we zien wel…

Jaja, de tijd gaat niet te traag, maar ook niet te snel voorbij. Dat is wel goed. I’m feeling goooooooooooooooooooooood. I love Nepal (behalve de zware vervuiling).

Oh, ik krijg net te horen dat er een nieuwe gast arriveert vandaag in het huis. Ben benieuwd…

Weetjes:

-          Er zijn zoveel mensen met de achternaam Shrestha, maar de meesten kennen elkaar niet

-          Af en toe komen en gaan de vliegtuigen hier en dan trilt heel het huis… toch helemaal anders dan ons appartementje in Berchem

-          De meeste vrouwen dragen hier een neuspiercing aan de linkerkant van hun neus. Alleen Newari-vrouwen dragen geen neuspiercing, zodat je kan zien dat ze Newari zijn