Change of plans

Ik voelde me sinds woensdagavond een beetje miserabel en droevig. Ik had het idee aan Chan voorgesteld. Hij zei dat ik net te laat was, omdat hij die middag naar de hoofdmonnik was gegaan om te zeggen dat ik er een maand zou lesgeven. Ik had het een dag eerder moeten zeggen. Maar ik dacht dat ik nog bedenktijd kreeg. Uiteindelijk heb ik ook geen deadline gekregen en heeft niemand naar mijn mening gevraagd, dus ik voelde me onterecht behandeld. Alleen Gelu was op de hoogte van mijn gedachten over het vrouwencentrum. Ik was het vergeten te zeggen tegen Dinesh. Dus alles werd een beetje vanzelfsprekend genomen en zo ontstond er een grote miscommunicatie. Het idee van 50/50 klooster en vrouwencentrum was ook niet zo goed volgens Chan, omdat het voor andere vrijwilligers nadelig kon zijn ofzoiets. Ik kon er dus blijkbaar niets meer aan doen. Ik klapte een beetje dicht… Toch kwam de vechter in mij naar boven. Ik was niet van plan om 4 weken lang iets te doen waar ik me niet goed bij voelde, dus ik wou voor mijn rechten opkomen. Ik besloot woensdagavond om de volgende ochtend Gelu te bellen en hem om raad te vragen. Voor de rest probeerde ik kalm te blijven. Dat lukte best wel goed.

De volgende ochtend belde ik naar Gelu en legde alles uit. Hij zei dat hij binnen drie kwartier zou komen, zodat we er met zijn drieën over konden praten. Echt zalig hoe flexibel en snel de werknemers van VSN zijn! Chan vond het oké dat Gelu zou komen.

Toen hij er was, zaten ze met 2 lang in het Nepali te praten. Uiteindelijk zei Chan dat het toch geen probleem was dat ik het project in het vrouwencentrum zou doen. Het enige lastige was dat ik het beter niet 50/50 kon doen, maar 1 van de 2 projecten moest kiezen. Anders was het de moeite niet. Mijn keuze werd meteen gemaakt, zonder twijfel. Ik koos voor het project in het vrouwencentrum. Het bleek allemaal geen probleem te zijn dat ik terug naar het vorige gastgezin in Pepsicola zou gaan. Plots ging het allemaal zo snel. Ik zou diezelfde dag al om 16u opgehaald worden. Ik was dolgelukkig en bedankte hen duizendmaal. Gelu zei nog: ‘In Nepal everything is possible!’ en ‘If you’re happy, I’m happy’. Zalig toch? Had ik even geluk zeg.

Dus ik pakte meteen alles in. Ik besloot ’s middags niet naar het festival, maar in m’n eentje naar de stupa te gaan. Ik volgde m’n plannetje uit m’n boek, maar helaas had ik iets niet duidelijk getekend en kwam ik totaal ergens anders uit. Toch ging ik op gevoel naar de stupa, wel een hele omweg, maar ik voelde dat ik goed zat. Ik volgde de drukte vooral. De stupa trok me aan! Intussen werd ik hier en daar uitgelachen door alweer Nepalese jongeren (jongens dan). Wat is er toch zo grappig? Deze keer zei ik zelfs niets! Kwam het misschien door mijn groene pet op m’n hoofd? Volgende keer vraag ik het gewoon wat er eigenlijk zo grappig is… Het grappige vond ik dan weer dat een van de personen die me uitlachte zelf een supergrappig afrokapsel had.

Eindelijk kwam ik bij de stupa. Ik besloot eerst een lekker Himalayan Java koffietje te drinken op een dakterras met uitzicht op de stupa. Ik zat er helemaal alleen. Superzalig gevoel. En ik was al zo gelukkig.

Daarna bezocht ik de stupa (bovenop dan toch, want je kon niet binnen geraken). Echt indrukwekkend! Daarna kwam ik in een hokje waar een gigantische gebedsmolen stond. Een assistent vertelde me dat ik 3 keer moest draaien.. ik deed het natuurlijk in de verkeerde richting, het moest in wijzerzin zijn. Oeps!

Daarna wandelde ik 3 toertjes rond de stupa, zoals alle monniken altijd doen. Terwijl draaide ik aan de gebedsmolentjes om de mantra’s (Om mani padme hum) de kosmos in te sturen. Echt een speciaal gevoel. Helemaal relaxed en voldaan kocht ik al enkele souvenirs. Hier heb ik voor de eerste keer helemaal alleen afgeboden. Van 4300 naar 3800 rupees, deal! Maar helaas had ik het ook weer andersom aangepakt. In plaats van te beginnen met 1/4de van de prijs en dan alleen maar een beetje naar boven te gaan, begon ik bij 3/4de van de prijs -.- Ach ja, volgende keer beter.

Ik had die dag ook eindelijk mijn grote berg was gedaan op ouderwetse wijze: laten weken in een bak met water en waspoeder, laten intrekken en daarna alles uitspoelen onder water. Ik ging iets vroeger terug naar het huis om mijn was te plooien. Ik vond mijn weg wel weer gemakkelijk terug aan de hand van mijn getekende kaartje. 3 minuten voor ik er was, begon het plots hard en kort te regenen. Nooooo, mijn was! Ik probeerde te lopen voor zover dit ging, want het was enorm glad. Drijfnat kwam ik boven aan en ik had weer eens geluk, want de gastvrouw had mijn kleren net op tijd binnen gehaald. Ik gaf ze uit grote dankbaarheid een dikke knuffel… mijn eerste knuffel die ik hier geef aan iemand. Normaal gezien wordt dat hier niet gedaan, dus ze keek een beetje vreemd. En om 16u kwamen ze mij dus halen. Weer met de loodzware koffer naar beneden en hop naar Umesh en Sanu. Ik keek er al naar uit, ook naar het baby’tje.

Maar plots stopten we ergens anders. Een buurt die ik niet kende. Ik dacht dat Bimal (de chauffeur) misschien iets of iemand moest ophalen ofzo, maar hij nam ineens mijn koffer uit de auto. Het bleek dat ik in een nieuw gastgezin zat, want Sanu en Umesh hadden het te druk met hun kindje. Oh nee, wat zou dit weer brengen?

Al heel snel besefte ik dat ik met mijn gat in de boter was gevallen! De gastheer, Bharat, toonde mijn kamer op de eerste verdieping. Ik had keuze uit 3 bedden! Er was een prachtig uitzicht over de bergen, er was een vliegenraam, een kast… de supervriendelijke kinderen van Bharat die heel verlegen leken (midden- en late tieners). Bharat liet me het terras zien en zei dat dit het hoogste huis is van heel Kathmandu, dus dat je hier ook het beste uitzicht hebt. Hij heeft het huis zelf gemaakt! Het was echt een prachtig uitzicht, wow! Het huis is gelegen tegenover het leger en de luchthaven. Dus je ziet en hoort vliegtuigen komen en gaan. Bharat werkt ook op de luchthaven.

Een zalige douche, gewoon toilet en een eigen zitkamer op de eerste verdieping. Echte luxe jom! Er zaten ook nog 2 andere Belgische vrijwilligers tegenover mijn kamer: Matthias en Steffi. Ze zitten hier tot volgende week maandag.

Dolgelukkig door al deze luxe en verwennerij liet ik alles over me heen komen. Gelukkiger dan dit kon ik echt niet meer zijn! Ik was zo dankbaar. Dit is zelfs beter dan ik me kon wensen. Ik installeerde me voor de 3de en hopelijk laatste keer bij een gastgezin J

De vrouw van Bharat, Khabita, was enkele dagen op bezoek bij haar zus, dus werd het avondeten door Bharat gemaakt. Het was ook de 19de verjaardag van zijn dochter, Yojana. Bharat had momo’s gemaakt met rijst, aardappelen, groentjes, een pikant sausje… En of het pikant was! Het was enorm lekker. Nog een stukje taart, een beetje buffelmelkyoghurt en een tasje groene thee en ik ging voldaan naar m’n bedje (dezelfde harde hooimatras, maar maakt niet uit, ik blijf gelukkig!). Bharat wist dat ik allergisch was voor ajuinen, maar hij had toch een beetje ajuin in de rijst gedraaid. Ik dacht: een klein beetje zal wel geen kwaad kunnen… helaas hebben mijn darmen heel de nacht afgezien. Dus altijd de ajuin eruit vissen, Ilona! Of het kan natuurlijk ook wel van het enorm pikante eten zijn…

Het lawaai viel ’s nachts wel mee. Af en toe het geluid van hindoeïstisch gezang omwille van het festival en een tempel heel dichtbij. En een vliegtuig dat je eens hoort komen en gaan, maar met oordopjes viel het geluid best goed mee. En honden? Geen last van, enkel heel ver weg een beetje… Tot er ineens een hond precies vlak naast het huis monotoon en hoog blafte! Ik hoorde iemand buiten komen en het geblaf langzaam wegsterven, alsof iemand de hond ver weg bracht.

De volgende ochtend kwam ik te weten dat het Bharat was, want hij stoorde zich ook aan het geblaf. Haha…

Ik zou om iets voor 11u opgehaald worden om naar het vrouwencentrum te gaan om te observeren. Zaterdag is het een vrije dag en zondag zou ik ook nog observeren. Maandag zou ik dan eindelijk beginnen.

Als ontbijt eens geen rijst! Het waren noedels met groentjes (weer enorm pikant), koekjes, masala thee, brood en beleg van tarwebloem, water en suiker. Heerlijk! Er werd me die ochtend verteld dat er een Nederlands meisje rond 11u zou aankomen en enkele dagen mee in m’n kamer verblijft. Er zijn uiteraard 3 bedden voor iets hé. Ik was benieuwd.

Ik ging naar het vrouwencentrum. De weg was niet zo moeilijk en leek ook niet zo ver (10 minuten stappen). De vrouwen waren al meteen enthousiast om me terug te zien. We stelden onszelf allemaal voor. De leeftijden lopen uiteen van 33 tot 73 jaar. De meesten zijn huisvrouw en hebben veel kinderen. Ik zou lesgeven aan de groep met het hoogste niveau. Een redelijk klein groepje eigenlijk. Op vrijdag is het altijd ‘fun-day’. Dan wordt er het laatste uurtje gedanst en gezongen. De tafels werden bij elkaar geschoven en er was een gangetje gemaakt om te dansen. Een vrouw begon Nepalees te zingen. Zo hoog en scherp zou ik echt niet kunnen zingen. Iedereen klapte mee op de maat. Er werd meteen van mij verwacht dat ik zou dansen. Ehm…

Gelukkig danste een van de vrouwen met mij mee. Het leek een beetje op buikdansen. Dus ik probeerde mijn meest sierlijke dansbewegingen boven te halen. De vrouwen waren enorm onder de indruk en wilden niet dat ik zou zitten. Zelf waren ze bijna allemaal te verlegen om te dansen en bleven ze liever kijken. Ik vond het best wel leuk. Geen idee wat ze allemaal aan het zingen waren, maar het klonk wel leuk. Een uur lang hebben we gedanst en gezongen. Naar het einde toe begonnen steeds meer vrouwen mee te dansen. Echt een plezante sfeer! Ik kijk al uit naar zondag.

Helemaal blij ging ik nog eens lunchen in AFC, echt een geweldig café! Ik had het gemist. Ik at hier nog eens roti en Gelu vergezelde me. Mijn driedaagse excursie naar Dollu, een vallei met een klooster en monniken, werd vastgelegd. Niet volgend weekend, maar het weekend erop. En we spraken af voor morgen. Dan gaan we met zijn moto naar Swayambunath, de ‘Apentempel’. Woehoew!

Oh ja, ik heb m’n kamergenote ontmoet: Naomi. Het is een heel toffe! 

Weetjes:

-          Ze eten hier in het gastgezin ’s ochtends rond 8u30 en ‘ avonds rond 19u (redelijke uren)

-          Ze hebben hier ook een ventilator, wooooow

-  Ze hebben hier heel goede Wifi en veel minder power cuts dan in Bodanath

-          Nepalezen knikken niet, maar schudden ‘ja’ door hun hoofd van links naar rechts te bewegen (doet me denken aan zo’n hondje op het dashboard in sommige auto’s)

-          De meeste Nepalezen gebruiken een paraplu om zich te beschermen tegen het zonlicht

-          Weinig tot geen Nepalezen kunnen de letter ‘sh’ uitspreken, ze zeggen dan gewoon ‘s’. tegen de letter ‘v’ zeggen ze ‘b’ (bv. bibtytwo rupees) en tegen de ‘j’ een ‘z’.