Vervolg...

Het is nog maar dag 6 voor mij, maar het voelt als 2 weken. Ik heb op korte tijd zoveel gezien en gedaan. Here it goes:

Na alweer een brakke nacht, had ik maandagochtend een gesprek met Dinesh. Hij vertelde me meer over de komende weken. Ik zou de volgende ochtend om half 10 worden opgehaald door de chauffeur van VSN om naar mijn andere gastgezin in Bodanath te gaan. Ik zou dan eindelijk het klooster en een klein schooltje dichtbij het gastgezin bezoeken. Dinesh vertelde me ook dat er andere vrijwilligers in hetzelfde gastgezin verblijven, waaronder een Nederlandse jongen die in hetzelfde klooster lesgeeft en 2 Mexicanen die vaak op reis zijn.

Na het gesprek kreeg ik m’n laatste Nepali-les. Hierna zou ik veel projecten bezoeken met Manita. Het was me het dagje wel. Zo bezocht ik een middelbare en lagere school in Pepsicola, CBIA. Ik mocht een kijkje nemen in alle klassen van de lagere school. Het waren vaak grote groepen (20 tot 30 kinderen) in miniklasjes. De meeste leraressen waren heel vriendelijk toen ik even kwam kijken. Eén ervan zei al meteen dat ze mijn vriendin was: Binita. Op deze scholen zou ik gewoon les kunnen geven van 10u tot 16u.

Daarna ging ik naar ‘the old men’s centre’ naast een weeshuis dat ik ook zou bezoeken. In ‘the old men’s centre’ zat een klein aantal oudere vrouwen (rond een jaar of 50 – 60). Daar kregen ze Engelse les. Ze waren heel enthousiast, supervriendelijk en heel grappig. Ik voelde me hier best wel goed. Hier zou ik 2u per dag Engelse les kunnen geven.

De weeskinderen waren op uitstap, dus ik heb niet veel kunnen zien. Maar ik zou de weeskinderen elke dag van 16u tot het avondeten moeten helpen met huiswerk, spelletjes spelen enzovoorts.

Na de lunch ging ik met Gelu en de chauffeur van VSN naar een wijk buiten Pepsicola. Daar was een nieuw project: ‘the school for disabled children’. Een klein schooltje met een klein groepje kinderen die fysiek en mentaal gehandicapt zijn. Hier hebben we heel lang gezeten. Het was nieuw voor mij, want ervaring met fysiek en mentaal gehandicapten heb ik eigenlijk niet. Ik speelde wat mee met de kinderen. Er was een heel enthousiaste jongen die supergraag mijn nieuwe rugzak wou overkopen. Het was zelfs zo erg dat hij er hard aan begon te trekken. Maar na luid en duidelijk ‘hoina’ te zeggen, liet hij het voor wat het was. Ik heb daarna nog wat gedanst met de kinderen. Voelde me wel onwennig, want de andere leerkrachten en Gelu wilden niet mee dansen en keken gewoon toe. Wel knap hoe goed de kinderen konden dansen.

Dus ik zou tussen deze projecten moeten kiezen om buiten het vrijwilligerswerk in het klooster te doen. Ik ben niet verplicht om iets te doen, maar ze zouden het wel leuk vinden. Wat me het meeste aansprak, was de Engelse les aan de vrouwen geven. Dat zou zo leuk zijn! Maar volgens Gelu zou dit nogal moeilijk worden, omdat dit van 11u tot 13u is en het klooster is van 10u tot 12u of 14u tot 16u. Het is van Bodanath tot Pepsicola ongeveer een uur met de lokale bus, dus dat wordt nogal hectisch. Hij raadde aan om ofwel een project in Bodanath erbij te nemen, zoals bv. het schooltje ofwel 2 weken klooster en 2 weken Engels in het vrouwencentrum. Hier moest ik nog eens over nadenken.

Als laatste gingen we nog naar Bodanath, de wijk waar ik zal verblijven vanaf dinsdag. Hier bezochten we de bekendste, grootste, antiekste stupa van heel Zuid-Azië. Ook dit werd gerenoveerd, dus je zag vooral stellingen en je mocht het niet bezoeken. Wel jammer.

Hier zag ik eindelijk de eerste monniken, gekleed in het rood en geel. Gelu vertelde me de symboliek van de typische gebedsvlaggetjes: rood (vuur), geel (aarde), groen (natuur), blauw (lucht) en wit (ben ik vergeten…)

Het begon weer heel hard te regenen. We bezochten een boeddhistisch klooster. Schoenen uit natuurlijk. Ik werd meteen verwelkomd door een gigantische gouden boeddha vooraan in het klooster. Overal (op de muur, grond, plafond) zag je kleurrijke, mooie afbeeldingen. Er kwam rust over me heen. Zalig gewoon.

Daarna sandalen weer aan. Ik was het een beetje beu dat het altijd een eeuwigheid duurt voor ik ze weer aan heb, dus ik wou nu echt wel slippers kopen. Na even zoeken had ik eindelijk een paar gevonden. Ze zagen er niet elegant uit, maar het was een maatje 40 en m’n voeten pasten er in. Dus, yes yes, kopen die handel! Ik deed ze meteen aan. Na een uurtje stappen kreeg ik al m’n eerste blaar. Hier bleef het niet bij …

Stikkapot werd ik terug gebracht naar Pepsicola. Ik wou, voor ik uit Pepsicola vertrok, nog heel graag een kurta (typische Indische en Nepalese klederdracht voor vrouwen: jurk, losse broek en sjaal) laten maken. Anjela van VSN toonde me de goede plekjes. Eerst gingen we naar een grote winkel met enorm veel keuze. De verkoopster vroeg welke kleuren ik wou. Ik zei 2 of 3 kleuren die ik wel mooi vond. Ze bleef maar pakketjes uit de muur halen. Op den duur lag er een berg kurta’s voor mij en wist ik niet meer waar te kijken. Ik besloot het bij mijn eerste keuze te houden: een rode kurta met paarse en groene versieringen. We namen de stof mee en gingen naar een kleermaakster. Hier werden al mijn maten genomen. Het zou ongeveer een week duren voor het klaar was, dus ergens deze week of volgende week kan het opgehaald worden.

Na het avondeten was ik echt wel nog kapotter dan ooit. De twee kinderen van de verdieping boven ons vergezelden ons na het avondeten. Het was wel gezellig. Ze leerden ons ‘the cup song’ en eeeindelijk na zoveel pogingen kon ik het…eventjes toch. Tot je er weer over begint na te denken… ze vertelden ook over hun ervaring met de aardbeving. Ze lieten foto’s zien van gebouwen en monumenten voor en na de aardbeving. Echt zo erg!

Ook die nacht sliep ik weer slecht. Hopelijk betert dit echt in de toekomst.

Dinsdagochtend…Ik pakte al m’n spullen, die ik overal in de kamer had verspreid, in m’n koffer en trekrugzak. Het leek net of ik maandenlang op reis zou gaan. Kylie kwam even in m’n kamer en stond zelf ook versteld. Zelfs zij heeft niet eens zoveel bij en is in totaal ongeveer 5 tot 7 maanden aan het reizen. Ja, ik ben er toch echt niet goed in hoor, in koffers inpakken. Nooit geweest eigenlijk… misschien toen mijn mama dat vroeger voor mij deed op schoolreisjes :D

De laatste maaltijd bij Umesh en Sanu. Ik ga het toch missen hoor. Sanu zou de volgende ochtend naar het ziekenhuis gaan om met een keizersnede te bevallen van haar eerste kindje met Umesh. Spannend!

Iets na half 10 werd ik opgehaald. Dit was nu eens echt een ‘bumpy road’! De chauffeur wou denk ik de drukke en grote wegen vermijden, dus nam hij de smalle en supersteile weggetjes. Al goed dat ik een reispilletje had genomen. Tegenwoordig doe ik dat altijd als ik zo na een maaltijd in de auto stap, anders voel ik me weer kotsmisselijk.

Echt waar, ik blijf me verbazen over die rijvaardigheden van de Nepalezen! Maar dat is ook waarom ze zo’n kleine autootjes hebben hier hé, om alles en iedereen goed te kunnen omzeilen.

We kwamen aan bij een groot huis met 3 of 4 verdiepingen. De chauffeur had echt enorm veel moeite met mijn gigantische, zware koffer. Hij was zo’n klein mannetje. Ik hielp hem maar al te graag. We moesten de koffer via de trap naar de 3de verdieping sleuren. Dat was even afzien. Eigen schuld, Ilona!

We kwamen boven aan. Er blafte al meteen een hond op het terras van de verdieping waar ik zou slapen… NOOOOOOOO!!!! Het leek een schattig, lief, klein hondje maar in werkelijkheid was het echt een gemene hond. Toen hij na een tijdje gestopt was met blaffen, kwam ik vriendelijk naar hem toe en hij was al zwaar aan het grommen en leek op het punt me aan te vallen.

Een oud vrouwtje was in de keuken aan het afwassen. Ik zat in de zachte zetel en wachtte op de gastheer. Ik kreeg intussen een tasje thee met melk en suiker voorgeschoteld (ik drink thee echt nooit met melk en suiker, met uitzondering van masala thee en deze thee dan). Daarna ontmoette ik de gastheer, Chan. Een heel vriendelijke man. Hij woont hier met zijn grote familie. Op de 3de en 4de verdieping woont hij met zijn vrouw, Tseten, 2 kinderen van 10 maanden (Jonas) en 5 jaar (Aagapi),  zijn schoonmoeder en zijn moeder. Hij was al meteen dolenthousiast toen ik vertelde dat ik in België leerkracht ben. Hij wou heel graag zijn schooltje laten zien. Zelf was hij ook altijd leerkracht, maar nu is hij directeur van het schooltje.

Chan gaf me een korte rondleiding in de 3de en 4de verdieping. Ik zou op de 3de verdieping slapen. Een klein kamertje, geen kasten (enkel een krakkemikkig nachtkastje), een bed met dezelfde harde matras, geen vliegenraam (bij het vorige verblijf was dit er wel)… daarna toonde hij de badkamer. Alles verloopt hier op ouderwetse wijze: toilet kan niet doorspoelen, dus altijd een emmer water vullen en het na elke toiletbeurt doorgieten. WC-papier in een vuilbakje naast het toilet. Soms doet de douchekop het wel, soms niet. Dan moet je een emmer water en een beker gebruiken om je te wassen. Dit was ook weer helemaal anders dan het vorige verblijf. Je wilt ook niet weten hoe hard het toilet naar rotte pis stinkt. Zoals bijna alle toiletten hier in deze buurt (in de kloosters, schooltjes, restaurants…). Aan die geur geraak ik maar niet gewend.

Ik heb wel een mooi uitzicht vanuit m’n kamertje. Ik moest alles even laten bezinken. Plots van het ene verblijf naar het andere, terwijl ik net gewend was geraakt aan het vorige verblijf. Ach ja, je kan niet alles hebben hé. Daarvoor ben ik niet naar hier gekomen :) Het nieuwe gastgezin is in ieder geval echt supervriendelijk.

We vertrokken meteen. Het schooltje,  ‘Real kids home’, was vlakbij. Echt een schattig schooltje met kinderen van 2 tot 6 jaar en enkele leerkrachten. Ik ging eens kijken bij de kinderen van 5 tot 6 jaar. De bovenste verdieping was ingedeeld in 3 ruimtes. Per ruimte krijgen ze verschillende lessen: Engels, Nepali en wiskunde/wetenschappen. De kinderen zijn in groepen per leeftijd verdeeld en schuiven om het lesuur door. Ik bekeek de materialen die er waren. Er waren best veel leuke Engelse boekjes, maar heel weinig educatieve spelletjes. Ik wou de leerkracht Engels graag helpen. Ze wou graag dat ik haar creatieve lessen zou leren maken en geven. Absoluut! Ik was al volop bezig met ideeën.

Toch gek vanaf hoe jong die kinderen al leren rekenen tot 100! Er waren kinderen die nog geen 5 jaar oud waren en al vlot tot 100 konden tellen.

Ik kreeg uitzonderlijk lunch bij de gastfamilie thuis. Normaal gezien eet ik enkel ontbijt en avondeten bij hen en in de middag moet ik zelf zien waar ik eet. De meeste Nepalezen eten ’s middags niets, omdat ze ’s ochtends en ’s avonds enorm veel eten. Het eten van het gastgezin was minder pikant, maar ook weer even veel. Jammer genoeg geen curd en komkommer zoals bij Sanu. Dat miste ik ook al. Ja, ook weer aanpassen hé. Eten is eten.

Na de lunch ontmoette ik David, de Nederlandse jongen. Hij zou me de weg naar het klooster tonen en meer info geven. Het was echt een ingewikkelde weg! Ik probeerde het te onthouden, maar dat was moeilijk. David wandelde ook heel snel. Hij is 18 jaar, maar lijkt veel ouder en heeft al superveel ontwikkelingslanden bezocht. We kwamen na een lange wandeling aan in het ’Khatamba’-klooster. Wauw, dat zag er superknap uit! Heel veel versieringen en mooie afbeeldingen over en in heel het gebouw. David toonde me eerst de leraarskamer. Die zag er wel netjes uit. Ik ontmoette ineens ook een andere vrijwilligster die in het klooster verbleef tot volgende week, een Italiaans meisje, Giulia. Ze zit hier met nog een ander Italiaans meisje, Sandra, en een Australische jongen, Kevin. Ze geven hier allemaal les. Iedereen was opgetogen toen ik vertelde dat ik leerkracht was. Niemand van hen heeft een lerarenopleiding gehad of niemand kent er iets van. Ik ben ook de oudste, want alle vrijwilligers zijn  tussen 18 en 20 jaar. Druk op de schouders!!!!

Sandra en Kevin waren niet aanwezig, want ze lagen ziek in bed. David vertelde dat hij de enige was die in die 3 weken dat hij hier is, nog niet ziek is geweest van het eten. Blijkbaar als je vlees eet in de restaurantjes hier, kan je lang last hebben van diarree en overgeven. Hmmm… oppassen dus! Ach, zoveel vlees eet ik hier niet in de restaurants. Ik ben ook niet zo’n grote vleeseter eigenlijk, dus ik kan het wel missen.

Daarna gingen we naar de klassen. Ze hebben een systeem gemaakt: alle kinderen van 7 tot 17 jaar zijn ingedeeld in 4 groepen, volgens niveau. De leeftijden per groepen zitten wel door elkaar. Elke groep heeft een naam: the Avengers, the snakes, superhero en spiderman. Het is telkens een uur lesgeven en dan gaat de leerkracht naar een andere groep. Vandaag gaven ze geen lessen, want het was spelletjesdag. Meteen al een drukke start. Ik kwam met David mee naar ‘spiderman’. Ik speelde al meteen Uno mee. Mijn beeld van de vredevolle, brave, boeddhistische jongetjes werd helemaal van de kaart geveegd. Het zijn gewoon jongetjes zoals we die in onze scholen kennen: druk en graag onnozel doen :D Maar hoe ouder, hoe kalmer. Dat zag ik bij de groep van Giulia. Het was ook een kleine groep, dus dat ging nog. Ik ging na iets langer dan een uurtje al door. Ik ging er van uit dat ik de weg wel alleen terug zou vinden. Ik kon m’n smartphone erbij halen en ik had een kaartje van Chan gekregen. Helaas was de kaart op m’n smartphone niet duidelijk en die van Chan ook niet. Ik wist totaal niet waar ik was, dus ging ik maar op gevoel straatje in en uit. Ik zat eigenlijk best nog heel dichtbij het huis. Ik belde uiteindelijk Chan op en hij kwam me ophalen. Blijkbaar moest ik gewoon nog 1 straatje in en ik zat bij zijn schooltje. Dus ik heb dat goed gedaan hé! Wel een totaal andere weg dan die van David, maar kom. Dat wordt dus echt nog oefenen. Alles lijkt hier zoooo hard op elkaar.

De mensen zijn hier ook een beetje anders vind ik. In Pepsicola zei ik vaak ‘namaste’ en reageerden ze supervriendelijk terug, maar als ik het hier doe, dan lachen ze me oftewel uit of zeggen gewoon niets. Echt bizar.

Ik wou graag enkele dingen kopen in de winkel. De neef van Chan toonde me de weg. Het was ook weer even wandelen en goed onthouden, maar niet zo moeilijk als de weg naar het klooster. Ik nam me voor om de weg te tekenen en achteraf een eigen map te maken. We moesten een drukke straat oversteken en dan waren we er. Daarna wou ik nog appels kopen. Er was een man met een kar en fruit. Boven de grote, sappige appels krioelde het van de vliegen. Toch heb ik er een paar gekocht. Ik zal ze gewoon heel goed wassen hé.

Dus terug thuis. Ik was weeral kapot. Ja, dat heb je als je nachten slecht slaapt en elke dag veel doet. Ik skypete even met ons mama, wat heel leuk was J Daarna installeerde ik mezelf in m’n kamer om me meer thuis te voelen. Ik hing m’n schaarse foto’s, kaartjes, knutselwerkje en sjaal van mams aan de muur. Ik maakte van een laag kastje mijn kleerkast. En voor het donker werd, was ik helemaal geïnstalleerd. Ik voelde me heel vies, want heb heel de dag in de modder gelopen met m’n slippers… m’n voeten stonden vol met etterende wondjes van de rubberen slippers. Ze zagen er écht niet uit. Dus ik ging me douchen en mijn voeten verzorgen.

Het is ook altijd koud water hier, maar da’s niet erg. Het is toch superwarm in Nepal. Ik was me aan het douchen. Het was al donker buiten. Ineens viel de elektriciteit en dus ook het licht uit. Ik heb me dan maar voor de eerste keer verder gewassen in het donker. Speciaal. Maar het ging wel. Ik verzorgde m’n voeten en voelde me al stukken beter. Daarna avondeten. Ra ra: daal bhaat. Dit was m’n  derde keer rijst vandaag. Maar vreemd genoeg had ik wel honger. Door de power cut duurde het heel lang voor het eten bereid was, dus aten we vrij laat. Het was wel gezellig zo bij een klein lichtje en wat kaarsjes. Hier hebben ze trouwens geen tafel met stoelen, maar eten we gewoon op de grond aan een klein salontafeltje. Chan vertelde over het feit waarom ze zoveel eten ’s avonds. Dit komt door de armoede die hij bv. als kind heeft gekend. Eten, en zeker rijst wordt hier als heilig beschouwd. Toen ik vroeg of het onbeleefd van me is dat ik elke keer een restje laat staan (want ze scheppen altijd zooooo veel op!! Je kan je eigen portie niet kiezen) zei hij dat het oké is. Maar dat het dan wel ‘jutho’ is (= onrein). Iemand anders heeft ervan gegeten, dus je mag het niet aan een ander doorgeven. Alleen maar aan de honden. Aan die gemene hond hier dus.

Na het eten ging ik slapen. Ik was echt zo moe. Ik ging op de harde matras liggen en het duurde weer even voor ik in slaap viel. De honden zijn hier precies al iets minder luid, maar ze zijn er wel. Wonder boven wonder blaft de gemene hond hier bijna niet ’s nachts. Alleen overdag als er vreemden in huis komen. Ja, eigenlijk gewoon altijd… Zelfs als je hem passeert kijkt hij al zuur. Dus ik viel in slaap. Spijtig genoeg stond ik 2 uur later weer op om naar het toilet te gaan (da’s van al dat drinken hé, moet ook hier, want anders geraak je uitgedroogd) en lag ik weer lang wakker. De baby huilde ook af en toe boven mij. Maar ik probeerde het op een boeddhistische manier op te lossen: let it be. Concentreer je op je ademhaling en laat al de rest voor wat het is. En voor ik het wist was ik weer in slaap gevallen tot de volgende morgen toen ik de haan hoorde kraaien. Eindelijk heb ik eens beter geslapen.

Na een ontbijt van daal bhaat ging ik naar het klooster. David bracht me er weer naartoe. Terwijl tekende ik de weg (achteraf geraakte ik er weer niet aan uit. Zucht…maar had dan toch de weg terug gevonden hoor). Giulia en Sandra verwachtten al meteen van mij dat ik vandaag zou beginnen. Persoonlijk vond ik het wat snel en ze keken dan ook heel verontwaardigd. Ik dacht: waarom niet, kom we doen het! Dus ik smeet mezelf er meteen in, zonder iets van voorbereiding. Soms komt die onzekerheid nog wel eens boven hoor… maar kijk, met wat improvisatie en mijn vaardigheden verliep het heel goed. Het spijtige is dat de helft wel luistert, maar de andere helft gewoon doet waar die zin in heeft. Dus volledig stil kreeg ik het maar niet. Ik begon met de groep ‘superhero’, die vielen wel redelijk mee. Hier waren toch een aantal leergierige en gemotiveerde kinderen die goed meewerkten. Maar dan kwam ik bij de ‘snakes’. Een groep van 40 jongens. Jezus! Dit was echt een hel, om eerlijk te zijn. Toch probeerde ik allerlei dingen uit om hun aandacht te krijgen. Er was één magisch moment dat ik iedereen 15 seconden even mee had toen ik iets actiefs deed met hen, maar dat was daarna weer snel voorbij. Ze keken vooral uit naar de spelletjes en dan vooral ‘Uno’. Ja, dat wordt nog zoeken hoor.

Hierna gingen we met ons 4 (Kevin kwam er ook bij, David was op uitstap) te voet naar de buurt van de stupa om te lunchen, omdat het daar veel betrouwbaarder is om iets te eten. Het was wel een eind wandelen. Mijn pleisters op m’n voeten waren er intussen alweer allemaal af, dus het was niet gemakkelijk om te wandelen. Even afzien dus… in het leuke restaurantje bestelde ik eindelijk m’n langverwachte Roti. Hmmm, daar had ik zoveel zin in. Mitho! (het was lekker) Daarna de weg terug naar huis. Met vreselijke voeten kwam ik aan. Net niet verdwaald… Vanaf morgen draag ik voorlopig even m’n gewone schoenen terug.

Nu laat ik even alles bezinken en heb ik een nieuw idee. Ik wil eigenlijk supergraag voor de helft lesgeven in het klooster en de andere helft in het vrouwencentrum, omdat dit zo goed aanvoelde! Dus ik zal het later eens aan Chan voorstellen. We zullen zien…

Weetje:

-          De Nepalezen hebben een andere kalender… zij leven nu al in het jaar 2073!

-          Ik heb 2 dagen geen grote boodschap kunnen doen en werd al bang… maar yes, vandaag was het dan toch zover!

- In m'n vorige gastgezin gingen ze redelijk vroeg slapen en aten ze ook redelijk vroeg (19u30 of 19u45). In dit gastgezin gaan ze graag laat slapen en eten ze dan ook laat (20u, soms 20u30), zodat ze met een volle maag kunnen slapen. Anders kunnen ze niet goed slapen. Allemaal dingen waaraan ik zwaar moet wennen, want ik ben echt geen late eter en slaper :)